Εθνος / 17.12.09 ***1/2

από την Αντα Δαλιάκα

O Γιώργος, 48 ετών, αποφυλακίζεται μετά από μια δεκαπενταετία εγκλεισμού για ένα φόνο που διέπραξε στο χωριό του. Βγαίνοντας στην Αθήνα, κοιτά να υλοποιήσει τους στόχους του: να πουλήσει το πατρικό του σπίτι και να βρει τον γιο του, Λεωνίδα, του οποίου τα ίχνη έχει χάσει.

Την ημέρα της αποφυλάκισής του βρίσκει κατάλυμα σ’ ένα φτηνό ξενοδοχείο στην Ομόνοια. Εκεί τον πλησιάζει η Στρέλλα, μια νεαρή πόρνη τρανσέξουαλ. Το φλερτ τους εξελίσσεται σε πάθος και ο Γιώργος, γοητευμένος από την ιδιόμορφη ομορφιά της Στρέλλας, δεν περνά μόνο το πρώτο βράδυ της ελευθερίας του μαζί της, αλλά και τις επόμενες μέρες. Παράλληλα, δεν σταματά το ψάξιμο για τον γιο του…

Παραποιώντας τη «Στέλλα» του Μιχάλη Κακογιάννη για να κρατήσει τον πρωτοποριακό θεματικό πυρήνα της, ο οποίος αποτύπωσε ανάγλυφα στο μεταπολεμικό ελλαδικό σκηνικό την εικόνα μιας γυναίκας που διεκδικεί την ελευθερία της επιλογής της, ο Πάνος Κούτρας κάνει κάτι ανάλογο με τη «Στρέλλα». Στην τρίτη ταινία του (μετά την «Επίθεση του γιγαντιαίου μουσακά» και την «Αληθινή ζωή») μιλά για την αποδοχή της διαφορετικότητας (πρωτίστως στον έρωτα και την ταξική προέλευση) στο σύγχρονο ελλαδικό πλαίσιο, από την επαρχία ως τη μεγάλη πρωτεύουσα.

Στρίβει τη βίδα σε ένα ούτως ή άλλως ανορθόδοξο για τα δεδομένα του ελληνικού σινεμά λαβ στόρι κι εκεί που το σοκ περιβάλλει κάθε κίνηση των ηρώων, μια χαραμάδα αισιοδοξίας ξεπροβάλλει – ίσως όχι τόσο ρεαλιστική, αλλά σίγουρα ενδεικτική της επιθυμίας του σκηνοθέτη να υπερβεί τη μιζέρια μιας μισαλλόδοξης πραγματικότητας.

Αλαφροπατώντας στις νόρμες του αλμοδοβαρικού σινεμά, κινείται ψύχραιμα μέσα στο περιθώριο, προσδίδοντάς του εξαρχής μια κανονικότητα που «βάζει» αυτομάτως τον θεατή στην πλοκή. Με στακάτο μοντάζ, μια κινηματογράφηση που αναδεικνύει δημιουργικά την αντίθεση και τον σουρεαλισμό του στόρι (ο φωτεινός, ποπ κόσμος των εσωτερικών χώρων σε αντίστιξη με την μουντάδα του εξωτερικού τοπίου), μια αφήγηση που κρατά καλά κρυμμένο το στοιχείο του αιφνιδιασμού και βασικό ατού το πετυχημένο «δέσιμο» των δύο πρωταγωνιστών της, η αρχαιοελληνικής φύσεως τραγωδία της «Στρέλλας» κεντρίζει τη σκέψη και το συναίσθημα.

Και συγκινεί. Γιατί έχει τόλμη. Τόση ώστε να υπερβαίνει τους διαύλους του ελληνικού σινεμά και να συγκαταλέγεται στα πιο νεωτεριστικά μελοδράματα της σύγχρονης κινηματογραφικής παραγωγής.